Waar dan ook op onze aardkloot, begint onze veel te korte levensloop op exact dezelfde manier. Elk individu zijn/ haar verhaal begint bij de geboorte. Wat ons hier vaak voorgehouden wordt, is dat je daarna zelf je lot in eigen handen hebt, je kans kan wagen. Niets is echter minder waar, want niet iedereen krijgt dezelfde kansen.
Als je geluk hebt om in onze westerse geïndustrialiseerde maatschappij terecht te komen, gaan we met z’n allen naar school voor een opleiding. Vervolgens behalen we braaf en flink een zo hoog mogelijk diploma. Dit proberen we massaal en volgzaam zoals iedereen, om liefst helemaal bovenaan de sociale -lees financiële- ladder te geraken. Vervolgens huppelen we een jaar of vijfenveertig super blij rond, van werk naar weekend, van job naar vakantie en vervolgens opnieuw naar… je begrijpt wel wat ik bedoel vermoed ik. In ontwikkelingslanden, oorlogsgebieden en zelfs hier in de vierde wereld ligt het anders. Die mensen krijgen de kans niet om zich te scholen en te ontplooien. Ze vluchten misschien voor oorlogen omwille van hun religie of overtuigingen. Ze laten alles achter en riskeren zelfs de verdrinkingsdood om het elders te proberen, te overleven. Hun begrip van gelijke kansen staat op een andere plaats. Wij blijven ondertussen druk verder werken om toch die nieuwe auto of zelfs een tweede verblijf aan zee te bekostigen. De doorsnee vluchteling heeft andere beslommeringen. Hoe geraak ik vandaag aan eten voor de kinderen, is het wel veilig genoeg in de buurlanden of zie ik mijn uit elkaar gerukte familie ooit nog terug.
Alles op aarde is vergankelijk, van voorbijgaande aard zeg maar. Het leven, je geest, je lichaam. Ze transformeren voortdurend, in ieder moment: vergankelijkheid is een feit. Dit is de waarheid waar wij ons niet comfortabel bij voelen. Toch doen we onophoudelijk ons best om te voorkomen dat dingen veranderen. Wij denken dat we problemen zo moeten aanpakken, dat ze vervolgens niet meer bestaan. Jaar na jaar, decennium na decennium werk je je helemaal het pleuris, zonder stil te staan bij de kleine belangrijke dingen in en rondom je eigen wereld. Vaak zijn het de materialistische hebbedingen die ons op die manier afleiden van zaken die er misschien wel méér toe doen dan te kunnen gaan skiën in de Apennijnen tijdens de krokusvakantie of de verre reis naar Nieuw-Zeeland, met de familie en goeie vrienden om de Haka van de Maori te bewonderen. Begrijp mij niet verkeerd… ook ik zou ooit graag naar Zuidoost-Azië willen gaan met mijn geliefden. Om er samen met hen naar de zonsondergang te kijken met onze voetjes in het verfrissende water van de Mekong rivier in Laos en er nadien misschien even een verkwikkende duik in te nemen. Ik ben echter niet ongelukkig als het niet gebeurt.
De media draait ons ondertussen voortdurend rond hun vinger met reclameblokken, slogans en aanbiedingen. Ook advertising rond alweer het laatste nieuw, uitgedokterd concept om het te maken en op die manier zielsgelukkig in het leven te staan, zijn populairder dan ooit. Ja hoor, daar ga ik weer: op sociale media doen we met z’n allen guitig mee. De tweets worden naar je hoofd geslingerd. De Facebook verhalen komen je de strot uit, maar verdwijnen gelukkig zo snel als ze gekomen zijn. Met de Instagram posts en andere TikTok dansjes geven we inkijk in ons -oh-zo-geweldige leven, zonder te beseffen dat dit alleen maar façade is, een masker dat ons al van in de kleuterschool wordt aangemeten. Toch zullen we maar een tandje bijsteken om de imaginaire ‘vrienden’ wederom te entertainen, te laten zien hoe goed het met je/ jullie gaat.
De essentie van het zich goed voelen met jezelf en je naasten, wordt spijtig genoeg vaak over het hoofd gezien. Je ziet je partner veel te weinig omdat je onnoemelijk veel lange dagen werkt. Enkel omdat de firma, de overheid, de baas dit van je eist. Uiteraard willig je die verzoeken braaf ja-knikkend in zodat je werkgever het niet in z’n hoofd haalt om je te vervangen door een jonger, productiever iemand. Ondertussen zou het kunnen dat je de kinderen veel te weinig ziet, laat staan dat je ze ziet opgroeien. Je mist de eerste keer als ze als baby rechtop zitten of hun eerste stapjes zetten in het kinderdagverblijf. Dit wordt vanzelfsprekend mooi gefilmd door het aanwezige personeel. Zij spelen het vervolgens door naar de ouders, die het op hun beurt plichtsgetrouw delen op sociale media. De grond van dit stukje verhaal is om er op te wijzen dat je op die manier de essentie van die eerste stapjes niet live meemaakt en er in werkelijkheid niet bij bent. De eerste tandjes dito. Ook samen aan de keukentafel de eerste woordjes ‘maan roos vis’ inoefenen gebeurt nauwelijks. Nee hoor, de naschoolse opvang kwijt zich van die taken, zonder duidelijk te briefen hoe het afgelopen donderdag geweest is met de loopneus van je oudste dochter.
De hiaten en het gemis dat er op deze manier ontstaan laten ons nu en dan wat verweesd achter, niet goed wetend wat er aan de hand is. Doodmoe slepen we ons voort in de hectiek van het leven. We realiseren totaal niet hoe goed we het hebben: uitstekende medische opvang, een dak boven ons hoofd en stromend water. We zien enkel wat een ander meer heeft dan ons en zijn daar niet echt gelukkig mee. En toch laten we liever die gelukkige voorgevel zien, omdat we niet kunnen of willen toegeven dat het soms niet zo geweldig gaat. Die dagen dat het wat minder is slagen we er meestal in om ons happy face op te zetten. Mochten er toch vragen rijzen over je bedrukte, afwezige aanblik, verzin je vlug een of ander flauw excuus. Slecht geslapen of een geveinsde verkoudheid met hoofdpijn, liggen dan makkelijk in de smoezen-afdeling. Niemand ziet dat sterke mensen ook moe worden van het sterk zijn.
Kies voor een keer iets dat goed is voor de ziel in plaats van iets dat goed is voor het ego. Betreur nooit wat gebeurd is in het verleden want het kan niet ongedaan worden. Het kan niet veranderd worden en het kan niet vergeten worden. Bekijk het als een les en ga verder, want onze houdbaarheidsdatum kunnen we niet aflezen zoals op de achterkant van een blik tomatenblokjes. Het leven is kort en zo voorbij, maak er dus het beste van. Leef in het hier en nu, geniet van het leven met je familie, vrienden, geliefden, want voor je het weet is het voorbij….
inkY_buddhA 