Een leuke quote zou kunnen zijn: “Het is niet diegene die te weinig heeft die arm is. Het zijn zij die steeds hunkeren naar meer die noodlijdend zijn.”
Niet mijn citaat trouwens maar een van Seneca, die leefde van 3 v.Chr. tot 65 n.Chr. Wel eentje om over na te denken. Of deze van Plato is ook geweldig: “Wie rijk wil zijn, moet niet zijn vermogen vermeerderen, maar zou beter zijn hebzucht verminderen.”
Na mijn legerdienst in 1990 ga ik aan de slag als magazijnier in een groothandel van muziekinstrumenten in Brussel. Een paradijs op aarde voor mij als muzikant. Daar leer ik enorm veel bij over de bouw, onderdelen en werking van allerhande slagwerk, gitaren en bassen, microfoons, zangversterkers en nog zo veel meer. De collega’s zijn leuk, de omgang met klanten is geweldig, het wereldje ligt me helemaal.
Zo kom ik in 1994 contact met een eigenaar van een muziekzaak in Lokeren die me meldt dat hij zijn zaak gaat overlaten om een opnamestudio te beginnen. Vol goeie moed, met wat spaarcenten en een stevige lening waag ik mijn kans. In die periode van mijn leven had ik nog geen weet van een bipolaire diagnose 20 jaar later en het werden 2 jaar van hoogtes met de start van een eigen zaak, en laagtes door het persoonlijke faillissement met een berg schulden en een enorme mentale klap.
Na de sluiting van de winkel kom ik met lege handen, een berg schulden en gigantisch gedesillusioneerd op straat te staan. Van een leven met genoeg financiële middelen om rond te komen moet ik plots naar de bijstand om terug te keren met een uitkering van 407,54 euro per maand. Daar dien ik huishuur, elektriciteit, gas en water van te betalen. De schuldeisers schuiven achter elkaar aan en dan had ik nog niets te eten. Een hele zware periode toen maar toch lukt het me op de duur om opnieuw te gaan werken en alles af te betalen.
De poging om het over een andere boeg te gooien lukt niet. Tien jaar later, twee kinderen en een moeilijke scheiding verder kom ik in een diepe depressie waar ik zo lang in vast zit dat ik me een eerste keer vrijwillig laat opnemen. Na meerdere suïcide pogingen- luide kreten om hulp eigenlijk- ga ik in 2010 voor lange tijd naar Duffel, één van de grootste psychiatrische instellingen in België. Ook niet makkelijk om die 2 jaar in en uit opnames de rekeningen te betalen. Toch leef ik nog en blijf op een of andere manier volhouden.
Na iets meer dan een jaar krijg ik dan een diagnose: bipolaire stoornis. Nog vier jaar later kom ik er zelf achter dat ik het nou eens zelf zal gaan moeten doen. In devember 2016 herrijs ik uit mijn as en sta ik nu waar sta.
Natuurlijk verlang ik soms naar wat meer loon of financiële armslag om nog meer fijne dingen te hebben of plezante dingen te doen. Maar ik ben gelukkig met wat ik wel heb en vooral niet ongelukkig om wat er niet is.
Meer is niet beter heb ik zelf meegemaakt en geleerd. Voor mij gaat kwaliteit boven kwantiteit.
inkY_buddhA 