Neerslachtig door wat je niét hebt….

Een gedachte is een creatie van je eigen geest. Je denken, geloven creëer je zelf in je persoonlijke denkfabriek. Je bent immers wat je denkt dat een ander van je denkt dat je bent. Je maakt jezelf wijs dat je omgeving een bepaald idee over je heeft en dus ben je dat idee.

Als voorbeeld haal ik dan steeds de tekst van Clement Peerens Explosition “vinde gij mijn gat nie te dik in deze rok?” aan. Jij denkt dan dat een ander denkt dat je achterwerk te dik is, dus vind je dat uiteindelijk zelf. Of hoe je jezelf naar beneden denkt omdat je ervan overtuigd bent dat iemands idee over je eigen persoon sowieso de enige waarheid is.

Modebladen als Vogue, Glamour, Cosmopolitan of tijdschriften als Flair en Libelle presenteren ons vrouwen en/of mannen die er perfect gelukkig en slank uitzien. De realiteit is echter helemaal anders.

Als je net als ik een aantal keer voor lange tijd in een of andere psychiatrische instelling hebt vertoefd, weet je dat er veel mensen zijn die de dagelijkse sleur niet meer aankunnen. Ze kampen met onverwerkt verdriet, worstelen met de vraag “wie en wat ben ik, wat ben ik hier aan het doen” of de vraag die ik mezelf nog af en toe stel “is dít het leven nou”?

De wachtkamers van huisartsen zitten overvol, de wachtlijsten om een bekwame psycholoog te pakken te krijgen is frustrerend lang en praktijken van psychiaters puilen uit van patiënten die het moeilijk hebben om mee te draaien in onze drukke maatschappij.

Mensen zitten vast in negativiteit omdat we ons spiegelen aan hoe gelukkig we wel niet moeten zijn. We zijn vergeten hoe we als kind omgaan met pijn, verdriet, tegenslagen.

Stel je eens voor dat je teruggaat naar het moment dat je de eerste keer probeert te fietsen. Vallen hoort daar nu eenmaal bij en het kind, getroost door z’n mama, papa, broer, zus of grootouder, staat weer op. Veegt z’n tranen af met de achterkant van z’n hand, snuift het snot naar binnen en probeert het opnieuw. Dat doorzettingsvermogen wordt makkelijk vergeten en we gaan bij de pakken zitten en geven er de brui aan.

Iedereen is wel eens jaloers op de mooie auto van de buren. Als je een goeie band hebt met je omwonenden, ga je hen uiteraard feliciteren met de nieuwe aanwinst. Je prijst hun keuze en stelt wat vragen over de motor, de opties en prijst hun keuze van de kleur. Eens terug binnen vragen we ons met een ironische toon af hoe een fabrieksarbeider dat wel niet betaald heeft. Het zou echter veel gezonder zijn om jezelf te bedanken dat je überhaupt een wagen hebt waarmee je uitstapjes allerhande kan doen, je zwangere vrouw naar de kraamkliniek kan brengen of gewoon kan gaan werken.

In onze maatschappij van hebben, status vergaren om op die manier gelukkig te zijn vergeten we massaal om dankbaar te zijn met wat we bezitten in plaats van te zien wat er allemaal wél is….