Oude zielen vinden elkaar…

Een jaar of vier geleden krijg ik tijdens de lunchpauze via een collega de groetjes van ene Claudia. Beetje raar op dat moment omdat ik maar één vrouw met die naam ooit gekend heb en die ik al meer dan twintig jaar niet gehoord, gezien of gesproken heb. Ik had in 1995 en ’96 een eigen zaak met muziekinstrumenten en zij was toen mijn buurvrouw. Mijn nieuwsgierige aard vraagt vervolgens of het Claudia uit Lokeren is. Hij beaamt dit en vervolgens ga ik via Facebook op zoek naar haar.

Vrij makkelijk vind ik de vrouw in kwestie en doe een vriendschapsverzoek dat ze vrijwel onmiddellijk inwilligt. De volgende dagen praat ik nog even met m’n collega over haar en hij zegt dat ze elkaar kennen van in de trein. Hij legt verder uit dat ze nog steeds als goudsmid in Antwerpen werkt en dat ze een zoon heeft. Via Facebook ‘liken’ we de volgende jaren af en toe elkaars statusmeldingen of foto’s. Je weet wel, vrienden via fb maar niet in het echte leven.

Daar komt echter verandering in als ik haar overduidelijk bericht zie dat ze gescheiden is. Nog steeds mijn curieuze temperament volgend stel ik voor om eens een koffie te gaan drinken als ze in Antwerpen is. Zonder enige amoureuze bedoelingen spreken we een week later af om de laatste 22 jaar bij te praten. Ondertussen waren we wel al begonnen met elkaar berichtjes te sturen.

Als ik de zaak binnen stap waar ze werkt en haar glimlachend de trap naar beneden zie komen is het net alsof ik haar gisteren nog gezien heb. De guitige ogen, de stralende lach en de hartelijke open begroeting zorgt ervoor dat mijn hart even een sprongetje maakt. Verrast geef ik haar wat bedeesd een zoen op de wang en we vertrekken naar café De Muze in hartje Antwerpen. Daar beginnen we honderduit vragen te stellen hoe het de laatste tijd is geweest en ik kan niet anders dan schoorvoetend maar toch onverbloemd toe te geven dat ik een moeilijke tijd achter de rug heb maar dat alles ondertussen onder controle is.

Met horten en stoten vertel ik haar over mijn meerdere opnames in de psychiatrie en besluit om open kaart te spelen en te vermelden dat ik een bipolaire stoornis heb. Tijdens heel dat moeilijke proces raakt ze plots mijn gezicht aan en dringt ze aan om haar in de ogen te kijken als ik mijn uitleg geef. Daarna geeft ze me een compliment dat ik nog steeds niks veranderd ben en dat ze ook nog altijd helemaal weg is van mijn lachkuiltje en ze geeft me een kus op de mond. Beetje verlegen met een rode kop maar ferm lachende grimas ga ik buiten een sigaretje roken.

Nu zijn we 363 dagen later en heb ik het gevoel dat we oude zielen zijn die elkaar opnieuw zijn tegengekomen. Claudia is de eerste vrouw die mij helemaal ziet, voelt, begrijpt en bemint. Er zijn geen maskers, geen zorgvuldig bewaarde geheimen of ingewikkelde verhalen. Zij is wie ze is en ik ben ook maar gewoon Guy en we houden van elkaar, misschien wel al eeuwen!