De (im)perfecte ziel

De (im)perfecte ziel

Mijn bipolariteit uitleggen in drie zinnen is quasi onmogelijk. Het doel van dit blog is om stukje bij beetje te proberen duiden wat er zoal omgaat in mijn hyperactief, nooit stilstaand, overdenkend brein.

Dit doe ik vooral om mensen inkijk te geven in het hoofd van één iemand met deze diagnose. Ik zie dit niet zozeer als een psychische aandoening, eerder als een nooit aflatende reeks van beproevingen en levenslessen die me steeds meer over de wereld, onze maatschappij en uiteraard ook over mezelf leren. Daarenboven tracht ik opnieuw een stuk taboe over psychische kwetsbaarheid te doorbreken.

Het allerbelangrijkste van deze schrijfsels is vooral mijn eigen bedacht stukje therapie te ontwikkelen en zo dingen van me af te schrijven. Dit is in mijn geval stukken goedkoper dan ellendig lange behandelmethodes bij psychologen, psychiaters of andere, vaak alternatieve genezingsprocessen te doorworstelen. Dit betekent ongetwijfeld niet dat hier iets verkeerd mee is: als je het niet meer op je eentje aan kan en je professionele hulp nodig hebt, raad ik iedereen aan om gepaste ondersteuning te zoeken.

Een obsessie is een dwanggedachte, waarbij je alles wat al dan niet controleerbaar is, via dwanghandelingen in een bepaalde orde tracht te krijgen. Dit is een van mijn karakteristieken en is diep geworteld in mijn ziel, mijn zijn.

Mijn drang om voortdurend alles te willen beheersen, sturen zeg maar, is voelbaar aanwezig in elke vezel. Mijn ocd- kantje (obsessieve compulsieve stoornis) is geen probleem in de routine van het dagelijkse leven. Alles in de koelkast staat naar mijn normen bij elkaar op zijn plaats. Het servies, de glazen en het bestek voelen zich goed op de plek die ik hun gegeven heb. Ook de inhoud van de diepvries herschikken is ‘a walk in the park’ in tegenstelling tot het aanpakken van niet fysieke zaken. Zelfs mijn kleerkast voelt zich geweldig, omdat er ’s morgens nooit met het licht aan gezocht moet worden naar welke outfit dan ook. Dit zijn dan ook enkele voorbeelden van wat goed gaat qua beheersing en sturing.

Het wordt echter moeilijker als ik niet kan schuiven met messen, vorken, pepermolens of zoutvaatjes. Gewone dagdagelijkse emoties zoals vreugde of verdriet kan ik makkelijk begrijpen, plaatsen en verwerken. Het wordt natuurlijk een stuk moeilijker als het gaat over de tristesse die ik voel bij bijvoorbeeld zoveel onrecht in de wereld. Doordat wij allemaal zijn opgegroeid in onze Westerse, nagenoeg perfecte wereldje, begrijp ik niet dat wij de door de ganse media gestuurde rampen, oorlogen en andere miserie niet meer zien. Het is steeds een ‘ver van mijn bed show’! Hier kom ik zeker op terug in een later artikel.

Net omdat ik vaak perfectie nastreef en alles in doosjes en vakjes wil stoppen, loop ik weleens met mijn hoofd tegen die spreekwoordelijke muur. Met een vleugje hoogsensitiviteit erbovenop kan een mens zich wel voorstellen hoe het bij mij af en toe in de soep kan draaien.

Vergis je niet, perfectie is een illusie. Om deze te bereiken mag je nooit een steek laten vallen, zit je steeds in angst omdat je een vooropgesteld doel wellicht niet bereikt. Het betekent ook dat je alles steeds beter wil doen. Hierbij denk je dat het je meer oplevert, maar in realiteit kost het je juist meer energie en tijd, waardoor het je leven onnodig moeilijk kan maken.

Daarom doe ik een voorzichtige poging om heel af en toe voluit te blunderen en op die manier imperfect te zijn.