De geestelijke rollercoaster, die ik dagelijks probeer binnen de lijnen te houden, heb ik meestal wel onder controle. Als er een duidelijke trigger opduikt, doe ik mijn uiterste best om er niet in mee te gaan.
Meestal lukt me dat, laat ik de zelf in mijn hoofd gefabriceerde hersenspinsels niet toe om er gigantisch ingewikkelde doemscenario’s van te maken. Ik kortwiek die opstijgende denkpatronen vooraleer er een nieuw script ontstaat van alweer een nieuw treurspel mijner gedachten.
Het probleem echter, is dat ik niet echt geestesfit genoeg ben om mezelf 24/7 te monitoren.
Helaas hou ik mezelf te weinig in toom als mijn mentale weegschaal overhelt naar het positieve. Op dat ogenblik kan ik alles en iedereen aan of kan ik multitasken als geen ander. De leuke momenten worden dagen, weken zelfs. Gelukkig bedwing ik mezelf niet, of stel je voor dat ik continu op mijn hoede moet zijn om terug af te glijden naar het donkere in mijn bestaan. Waarom zou ik mezelf dan bedwingen en niet genieten van mijn ‘plus- zelf’.
Wanneer mijn verstand mij helaas alweer in de steek laat en ik mijn geestelijke balans opnieuw de verkeerde kant voel overhellen, ja dan is het alle hens aan dek. Redenerend ga ik naarstig op zoek waar ik een steek liet vallen, in de continuïteit van mijn verhaal. De enorme schade die ik daarbij aanricht en de abstracte scherven dat dit met zich meebrengt probeer ik op te ruimen door een nieuw hoofdstuk te beginnen in mijn niet aflatende brein. Op zo’n dagen heb ik 83 problemen waarvan ik er 71 volledig in mijn hoofd heb vervaardigd. Dit zorgt dan voor zoveel onoplosbare stress zonder duidelijk aanwijsbare reden. Mijn bipolariteit zorgt er immers voor dat ik soms verloren loop in mijn hoofd en hierdoor verdwijn in mijn zijn. Daardoor is het moeilijk uit te leggen aan mezelf en mijn omgeving wanneer ik terug kom om opnieuw ‘normaal’ te kunnen functioneren.
Gelukkig is er mijn partner die niet oordeelt, of erger nog, veroordeelt.
Hierdoor besef ik dat de liefde die ik elke dag opnieuw ervaar, omarm en koester, kan gebruiken om er opnieuw tegen aan te gaan. Want op het einde van de rit is het de liefde die je elkaar in slechte tijden geeft die het belangrijkst zijn en er toe doen. Daarom beloof ik mezelf om van haar te houden in elk moment, altijd. Zij is immers mijn favoriete mens en ze zal het elke hartslag blijven.
Denken, stilstaan, reflecteren, er gaat geen dag voorbij waar ik niets aan het beredeneren ben, waarbij ik geen hersenspinsels creëer of allerlei psychische bergen en dalen beklim of bewandel. Mocht ik dit in de reële buitenwereld beoefenen zou ik ongetwijfeld een alpinist zijn…
inkY_buddhA 