Af en toe overvalt me een enorme triestesse, zo maar uit het niets, onaangekondigd. In vorige blogs beschreef ik vooral mijn nieuwe, zelf herontdekte manier van denken om het leven weer op een goeie manier te bekijken en te beleven. Er zijn uiteraard ook donkere periodes.
Als je bipolariteit puur technisch bekijkt, dan weet je als patiënt dat de hoogtes vroeg of laat afgewisseld worden met laagtes. Ondertussen ben ik al een dikke tweeënhalf jaar stabiel. Geen uitschieters naar boven en geen extreme dalen. Dankzij proefondervindelijk uitproberen om een juiste dosering van mijn medicatie te vinden en dan ook trouw aan mezelf blijven en de pillen ook stipt in te nemen. Maar tóch….
Het is lang geleden dat mijn geest alweer een loopje met me nam. Het is net alsof iemand de emotionele stekker heeft uitgetrokken. Ik voel me helemaal leeg en niets interesseert me nog. Mijn creatieve natuur is volledig verdwenen en het kan me zelfs niet schelen. Er is geen teken van blijdschap, verdriet, boosheid enkel onverschilligheid. Zelfs mijn aangeboren immer aanwezige nieuwsgierigheid heeft er de brui aan gegeven. Maar tóch….
Een volgende halte in de bipolaire emotionele rollercoaster is frustratie en prikkelbaarheid. De teleurstelling is groot omdat er geen aanwijsbare reden is om me binnenin zo hol te voelen. Verder (te veel) nadenkend zie ik uiteindelijk door het bos de bomen niet meer. Ik ben moeilijk aanspreekbaar en word om de kleinste dingen boos. Je krijgt op geen enkele manier uitgelegd dat je je niet ok vindt of waarom. Maar tóch….
De laatste fase, voor het weer betert, is de ergste voor bipolairen en hun omgeving. Het is net alsof je in een diepe waterput zit waar ze enkele houten balken hebben opgelegd. Dit om er voor te zorgen dat je het weinige licht dat er nog doorheen schijnt niet meer kan bereiken. Ook de stenen zijn spekglad en de diameter is te groot om er uit te klimmen. Maar tóch….
Het lijkt dat je gedoemd bent om hier voor altijd te moeten blijven maar toch blijf je watertrappelen, met de moed der wanhoop zelfs. Diep donkere waanbeelden wisselen elkaar af in het rangeerstation van wat er overblijft van je brein. De gedachtentreinen vertrekken op het verkeerde spoor en vaak komen ze zelfs niet aan. Beelden van vroeger, nu en de toekomst slingeren zich door elkaar heen, op weg om trefzekere paniekaanvallen te veroorzaken. Eens je moegestreden bent laat je je hoofd zakken. Maar tóch….
Tóch sta je elke keer weer op, recht je je schouders en hef je trots je hoofd op. Door jaren niet meer te kunnen functioneren in onze complexe maatschappij werd ik er ooit op gewezen dat ik mijn probleem zelf diende aan te pakken.
Dankzij het onmeetbare begrip van mijn onmiddellijke omgeving, mijn vechtlust en kracht binnenin en uiteraard jaren begeleiding van mijn psychiater en de juiste medicatie-dosering ben ik er nog 🔥
inkY_buddhA 