Attente lezers weten ondertussen dat ik in april 2012 een bipolaire diagnose heb gekregen. Het duurt nog tot december 2016 voor het me lukt om mijn leven opnieuw op de rails te krijgen.
Iedereen leeft met hoogtes en laagtes, alleen zijn die toppen hoger dan het Himalaya gebergte en zijn de dalen dieper dan de de ravijn aan de rivier Yarlung Zangbo in Tibet. De kloof is 5000 meter diep en op het smalste punt 74 meter breed. Levensgevaarlijk allebei voor bipolairen, maar gelukkig is mijn twee- poligheid van een wel zeer milde aard.
Niet verkeerd begrijpen: mijn dieptes zijn niet van de orde alsof ik een bad-hair-day heb, neen ze kunnen plotseling de kop opsteken en dan moet ik mezelf uit bed slepen en zorgen dat ik niet verder getriggerd word om in negativiteit weg te zinken. Goddank voel ik onderhand makkelijk aan wanneer het lichtjes bergaf gaat en kan ik voorkomen dat het erger wordt.
Tijdens piekmomenten zie ik het minder als ik dreig over de schreef te gaan. Ik maak me geen financiële zorgen omdat ik vast werk heb met een aardig loon, maar mijn directe omgeving verwittigt me steeds weer als ik wat impulsieve aankopen doe. Zelden kijk ik naar online winkels en ga ik meestal winkelen met een lijstje dat ik altijd keurig afwerk.
De uitgaven waarin ik niet bezuinig daarentegen zijn mijn genoemde zalige gestolen momentjes. Na het werk even iets drinken nadat ik mijn vriendin oppik bij de juwelier waar ze werkt. Het terrasje met sigaret en bijhorende koffie op de zondagse rommelmarkt of een reisje naar het zuiden met een spot goedkoop vliegticket. Een concertje meepikken of een snuifje cultuur in een museum zijn ook mooi meegenomen.
Inderdaad, mochten we dit allemaal niet meer doen, dan kunnen we veel meer sparen voor een nieuwe badkamer of keuken. Maar vandaag zijn die terrasjes leuk of die snoepreisjes heel verlokkelijk.
Ik leef hier en nu, niet gisteren of morgen!
inkY_buddhA 