Eén van de redenen waarom ik schrijf is om duidelijk te maken dat ik het niet leuk vind om een stempel te krijgen.
Het stigma dat bepaalde mensen me gaven of nog steeds geven verdien ik niet. Niet iedereen die psychisch kwetsbaar(der) is heeft nood aan een oordeel van een ander. Zeker niet als die opinie gebaseerd is op vooroordelen waarmee die buitenstaanders soms schermen.
In onze westerse wereld is het gigantisch moeilijk om anderen duidelijk te maken dat het niet meer lukt. Als mensen me in de dagelijkse omgang vragen hoe het gaat ben ik lange tijd niet in staat geweest om die vraag open en eerlijk te beantwoorden. Decennialang heb ik met allerlei maskers rondgelopen en antwoordde ik steevast, met een geveinsde glimlach erbij, “çava, goed hoor!” terwijl het helemaal niet goed met me ging.
Hoe doe ik het ondertussen? Wel…. vooreerst heb ik er zelf zes jaar over gedaan om mezelf te aanvaarden, mijn bipolariteit met z’n hoogtes en laagtes een plaats te geven. Elke dag opnieuw is het avondritueel om tijdens het tandenpoetsen mezelf toe te spreken en te benadrukken dat het ok was vandaag. Ook als het niet ok was…. Geen maskers voor mezelf dus.
Inmiddels heb ik het vrij goed onder de knie om die vraag oprecht te beantwoorden. Uiteraard ga ik bij vrienden en familie meestal iets dieper in op de kwestie. Als de persoon wat verder van me afstaat of als ik over een bepaald onderwerp niet wil praten, probeer ik meestal om een tegenvraag te stellen waardoor het gesprek automatisch van onderwerp verandert. In ieder geval ga ik niet schaapachtig staan grijnzen om onomstotelijk te bewijzen dat het goed met me gaat!
Uiteraard kan ik niet voor iedereen spreken en veralgemenen. Wat me elke keer wel opgevallen is dat mensen die in één of ander gevecht met zijn of haar demonen is, is dat het pas echt tot uiting komt tijdens een opname in een psychiatrische instelling. Daar ben je onder lotgenoten en ben je meestal in goede handen. Zeker tijdens gezamenlijke psychotherapie komen de tongen los en rollen er al eens tranen. Ook hier vallen de jarenlang gedragen maskers af.
Jammer genoeg kan dit meestal niet binnen onze samenleving, waar we naar alle gewoonte ons vaak spiegelen aan onze omgeving, reclame in dagbladen, reeksen, films en talkshows op televisie en sociale media. “Kijk eens wat een geweldig leven ik leid!” Terwijl velen onder ons zo een strijd aan het leveren zijn om hun geest in bedwang te houden en te proberen om hun hoofd boven water te houden.
Uiteraard spreek ik enkel voor mezelf en is dit geen handleiding om ‘het leven’ aan te kunnen. Ik schrijf alleen maar uit mijn eigen beleving met de nodige ervaringen over hoe hoog en hoe laag het kan gaan.
Maar vooral hoe ik geleerd heb door scha en schande te zijn en vooral te blijven wie ik nu ben:
gewoon mezelf!
inkY_buddhA 