Denken is mijn sterkte en mijn zwakte tegelijk

Een jaar of negen geleden, de 24ste april 2010 heb er ik voor de eerste keer de brui aan gegeven. Na een zeer fijne avond met goede vrienden van me kom ik stomdronken thuis. Mijn toenmalige vriendin gaat alvast naar bed en ik verzeker haar dat ik dadelijk volg.

Ik zet me voor mijn computer en begin wat te bladeren in mijn grote verzameling foto’s van mijn 2 kinderen. Onder begeleiding van nog meer wijn kom ik tot de vaststelling dat ik hen verschrikkelijk mis. Daarenboven voel ik me plotseling zo down, overmand door zo veel negativiteit dat het me gewoon teveel wordt.

Sinds de scheiding in 2007 heb ik me wel vaker miserabel gevoeld, meer nog: mijn leven is een aaneenschakeling van verkeerde beslissingen. Te impulsief vaak of helemaal niet doordacht aan een nieuw hoofdstuk beginnen of mijn foute keuzes als ik op zoek ben naar een partner, want alleen is maar alleen. Mijn radeloos denken helpt me op een uur tijd zo de dieperik in dat ik beslis om uit het leven te stappen.

Gelukkig ben ik er vandaag nog en sta ik ondertussen door mijn (over)denken vrij stevig op mijn benen. Na mijn bipolaire diagnose in 2012 heeft het nog 4 jaar geduurd voor ik doorhad dat ik mijn manier van denken misschien diende te veranderen. Ondertussen heb ik volledig aanvaard dat ik een milde bipopaire stoornis heb en ben dankbaar dat mijn directe omgeving daar ook mee om kan.

Zelf bekijk ik het trouwens niet als een afwijking, een tekortkoming en belemmert het me niet om mee te draaien in de maatschappij. Het enige wat mij blijft drijven is mijn aanvaarding van mijn zijn, zonder in termen van goed of slecht te denken. Bovendien is het voor mij ok om dagen te ondergaan die minder zijn. Dankzij die hele negatieve periode in mijn leven heb ik een oog voor detail gekweekt. Me optrekken aan een leuke babbel terwijl het niet goed met me gaat. De schoonheid van een waterjuffer die over het wateroppervlak suist. Gewoon naar mensen kijken en me afvragen wie ze zijn, wat ze doen in het leven of waarom ze zo bedrukt kijken.

Mijn bescheiden mening is dat een positieve gedachtengang het leven een heel stuk gemakkelijker maakt. Door het voor mezelf toe te geven en te accepteren dat ik psychisch kwetsbaar ben gaat het ondertussen al een hele tijd goed met me. Het enige waar ik momenteel naar streef is om zonder taboe, open en eerlijk te schrijven over wat mij bezig houdt.